این هم عین پیامی  که یکی از دوستان در قسمت پیامهای پست  علی(علیه السلام) در معراج  ارسال کرده،  آورده، به آن جواب داده ام

 سلام:

 منظور از مکان قرب چیست و چرا از فاصله دو کمان  نام برده می شود؟

مگر خدا ماده است که جایگاهی فیزیکی داشته باشد که این فاصله را با معیار هایی این چنینی بسنجیم؟

 پاسخ:

با سلام به شما دوست عزیز در ارتباط با سوال شما به 2 نکته ضروری اشاره می کنم:

1. «دُنو» مصدر فعل «دنی» و به معنای نزدیکی است . کلمه «تدلّی» مصدر فعل «تدلّی» و به معنای بسته شدن و آویزان گشتن چیزی است و به طور کنایه ، برای شدت نزدیکی به کار رفته است ; پس منظور قرب در< فَکَانَ قَابَ قَوْسَیْنِ أَوْ أَدْنَی> ؛النجم/ 9  به صورت کنایه و برای شدت قرب است و منظور از آن ، قرب مقامی است ; و نه مکانی ; زیرا خداوند متعال جسم نیست تا با بندگانش فاصله مکانی داشته باشد ، نه اینکه مکانی متصور شویم تا این شبهه وارد شود و نمی توان گفت ، فاصله خدا با بندگانش این مقدار است . کاربرد «قرب » در این جا کاربردی مجازی است نه حقیقی ; یعنی واقعاً وجود خارجی این شخص ، در نزدیکی وجود خارجی آن شخص قرار نگرفته است ; بلکه از آن رابطه خاص روحی که از طرف مخدوم نسبت به خادم برقرار شده و آثاری که بر این رابطه روحی مترتب است ، مجازاً و تشبیهاً به «قرب » تعبیر شده است .

2. این گونه تشبهات که در قرآن هم وجود دارد بیشتر به خاطر تقریب به ذهن و درک و فهم بهتر مردم به کار رفته است  به این صورت که اگر بخواهیم نزدیکی را بیان کنیم این گونه بیان می شود برای مثال  در قرآن در برای خدا دست فرض شده  <یَدُ اللَّهِ فَوْقَ أَیْدِیهِمْ>؛ الفتح/10 ؛وهمچنین برای خداوند عرش قائل شده است<اِنَّ رَبَّکُمُ اللَّهُ الَّذِی خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ فِی سِتَّةِ أَیَّامٍ ثُمَّ اسْتَوَی عَلَی الْعَرْشِ ...>؛الأعراف/54؛این در حالی است که برای هر کدام از این کلمات در جای خود  معنای خاصی غیر از معنای لغوی آن لحاظ شده است . که بهتر است برای مطالعه بیشتر به تفاسیر مراجعه کنید